Urodził się 16 stycznia 1907 roku. Jego rodzicami byli lekarz Stefan Lejman i Stefania Haberko. Do gimnazjum uczęszczał w Miechowie. W 1924 roku zdał maturę i zapisał się na Wydział Lekarski Uniwersytetu Jagiellońskiego. Studia ukończył w 1929 roku, stopień doktora wszechanuk lekarskich otrzymał w dwa lata później. W 1932 roku uzyskał asystenturę w Klinice Dermatologicznej UJ. W 1938 roku przeniósł się do kliniki wileńskiej. Tu zastał go wybuch wojny. Po zamknięciu uniwersytetu przez władze okupacyjne, Kazimierz Lejman pracował w miejskim szpitalu i prowadził prywatną praktykę. W 1944 roku wraz z rodziną powrócił do Krakowa. Od 1945 roku ponownie był jej asystentem. W 1950 roku w trakcie przygotowania habilitacji zmarł prof. Franciszek Walter. Wówczas zastępczo powierzono, ciągle jeszcze doktorowi, Lejmanowi kierownictwo nad kliniką. W 1951 roku habilitował się z dermatologii, a w 1954 roku otrzymał profesurę nadzwyczajną UJ. W 1977 roku przeszedł na emeryturę. Mimo to jeszcze przez kilka lat regularnie przychodził do kliniki i konsultował chorych. Zmarł 30 października 1985 roku w Krakowie.

Profesor Lejman był człowiekiem szerokich horyzontów. Wśród wiodących tematów jego zainteresowań badawczych przez wiele lat pozostawała biomorfologia krętka bladego. Obserwacje kliniczne połączone z szeregiem badań eksperymentalnych ukierunkowane były na wpływ leczenia farmakologicznego, w szczególności penicyliny. Zajmował się serologią i epidemiologią kiły, starał się określić warunki i przebieg zjawiska reinfekcji kiły, a także zajmował się problemem wczesnej diagnostyki chorób wenerycznych. Miał też znaczący wkład w badaniach nad grzybicami skóry. Stale też zwracał się w kierunku historii medycyny, w tym szczególnie dziejów dermatologii. Największym jego przedsięwzięciem, czemu poświęcił dużo czasu i uwagi była planowana książka o historii syfilisu. Niestety ostatecznie nie doszło do realizacji tego projektu, jakkolwiek w 1969 roku udało się wydać pracę zatytułowaną Zarys historii kiły. Znakomitym opracowaniem pozostaje Polska dermatologia i wenerologia w stuletnim okresie poprzedzającym utworzenie pierwszych katedr tej specjalności w naszym kraju (1958). Jego też autorstwa jest Zarys dziejów Kliniki Dermatologicznej Uniwersytetu Jagiellońskiego i Akademii Medycznej w Krakowie, wydany w drugim tomie rocznicowego opracowania Sześćsetlecie medycyny krakowskiej (1964). W nawiązaniu do wcześniejszych badań prof. Waltera nad faktycznym pochodzeniem kiły Kazimierz Lejman zwrócił uwagę na przedstawienie plastyczne w jednym ze zworników sklepienia w tzw. kamienicy hetmańskiej przy Rynku Głównym w Krakowie, dostarczając kolejnych argumentów na rzecz hipotezy o europejskiej genezie tej choroby.

Ryszard W. Gryglewski

Bibliografia:

Jadwiga Bogdaszewska-Czabanowska: Kazimierz Maciej Lejman (1907-1985). Złota Księga Wydziału Lekarskiego, pod red. Jana Grochowskiego, Kraków 2000, s. 588-593.

Kazimierz Dominik: Działalność naukowa i organizacyjna prof. dr Kazimierza Lejmana w zakresie historii medycyny. Archiwum Historii i Filozofii Medycyny 1987, t. 50, s. 503-511.